Yazmak

Balkondan ileriye bakarak hayaller kurdu küçük kız. Güneşin batışında hissettiklerini anlamaya çalıştı. Karışıktı hissettikleri. Eline kalemi defteri aldı, yazmanın içindeki bu karışıklığı biraz dindirebileceğini düşünerek. Yazdı, epey yazdı. Sayfalarca. Biraz da hikaye ekledi sonuna.

Yıllar geçmişti. Uzun süredir eline kalem alıp yazmamış olan bu kız şimdi okyanus kenarında idi. Bugün sebepsiz yere defter almak istemişti alışverişe çıktığında. Yıllardır aklına gelmeyen defter alma fikri bugün nereden aklına düşmüştü çözemedi. Kendini tutamayıp aldığı defteri de ne yapacağını bilmiyordu. Defteri çantasından çıkarıp izlemeye başladı. Deftere öylece bakakaldı. Ne olacaktı ona şimdi?

Deftere bakmaktan yorulup kafasını kaldırdı. Okyanusun ötesinde batan güneşi izledi. Batan güneşi izlemeyi her zaman sevmişti. Hep ona ilham vermişti bu görüntü. Yine karışıktı hissettikleri. Doğal bir dürtü ile çantasından kalem çıkardı ve içinden birkaç cümle döküldü deftere.

Bu iki günün arasında hiç yazmadığını fark etti kız. Balkonda yazdıktan sonra bir daha kalemi defteri alıp bir kenara çekilmemişti nedense. Bugün ise sanki yıllardır durgun olarak bekleyen içindeki ilham yeniden akmaya başlamıştı. Yıllardır durduğu için paslanan bir makinenin çalışmaya başlaması gibi. O gün birkaç cümle yazabilmişti sadece belki. Ama makine yavaş yavaş çalışmaya başlamıştı ya, bu da yeterdi. Ve makine gerçekten çalışmaya da devam edecekti zaten. Kız onu çalışmaya devam ettirecekti.

O makine neden durmuştu hiç bilemedi kız. Bazen eğitim sistemini suçladı, bazen de kendini. Ama içten içe bunların gerçek suçlu olmadığını biliyordu. Aslında kimsenin suçlu olmadığını. Sadece ilham perisinin olgunlaşması gerekiyordu. Bu da kızın olgunlaşmasına bağlıydı. Bunun için zaman gerekliydi.

Bu yazıya ve diğer Türkçe yazılarıma buradan erişebilirsiniz.