İnsan

Bence yurtdışında yaşamanın en güzel yönlerinden birisi insanın ufkunu açıyor olması. Pek çok insanı tanıyıp onların kültürlerine şahit olmak tek doğru veya en iyi diye bir şeyin olmadığını gösteriyor bana. Evrensel en iyi kültür diye bir şey olmadığını. Yani, kişiler için en iyi kültürün olabileceğini ama bunun kişi düzeyinde kaldığını.

Bu bana yurtdışının kattığı en büyük öğrenim oldu.

Bu anlayış bana ayrıca insanların hepsinin aynı olduğunu, hiç kimsenin diğerine bir üstünlüğü olmadığını ve bu yüzden aslında birbirimize düşündüğümüzden çok daha yakın olduğumuzu da gösteriyor. Yani, benim belli bir ülkede doğmamdan dolayı başka birisine üstünlük taslayamayacağımı. Batı kültürünün doğu kültürüne ya da doğu kültürünün batı kültürüne bir üstünlüğünün olmadığını. İkisinin de şartları dolayısıyla geliştirdiği ve kendileri için ise yarayan uygulamaları ve anlayışlarının olduğunu. Yani, ikisinin de doğru olduğunu.

Ve doğruların çatışmadığını.

Dolayısıyla kültürlerin çatışmadığını.

İnsanların çatışmadığını.

Çünkü aynı seviyede olanlar çatışmadığını.

Çatışmanın ancak birisi, eşit olmasına rağmen, o eşit seviyeden çıkmaya çalışırsa olduğunu.

Ama bunun da insanın doğasına ters gitmek demek olduğunu.

Ve zaten bunun da insanlığın ana problemi olduğunu.

Kendini üstün göstererek, yani kendini farklı olmadığı halde farklı bir seviyede göstererek, güç kazanma isteğini.

Yurtdışı bana insanın doğasını kitaplardan daha güzel öğretti.

İyi ki de öğretti.

 

Bu yazıyı ve diğer Türkçe yazılarımı burada bulabilirsiniz.